Kur kam qenë në Bruksel, së bashku me Imzot George Frendo O.P., për një vizitë pune në organizmat e BE-së, në shkurt të vitit 2020, kam konstatuar një dashamirësi të madhe ndaj Shqipërisë; pa paragjykime dhe me një sens gatishmërie totale për hapjen e negociatave dhe jo vetëm.
Takimet tona qenë mjaft interesante dhe sinqerisht plot shpresë, për vetë faktin se Shqipëria shihej me ngrohtësi. Ne shprehëm këndvështrimin tonë mjaft pozitiv, që negociatat duhet të hapeshin (madje duhet të ishin hapur tashmë) pavarësisht faktorit politik dhe problemeve që po kalonte dhe vijon të kalojë demokracia jonë e brishtë, pikërisht për ta ndihmuar këtë demokraci.
Gjatë takimeve pati edhe raste kur euroskeptikë, zyrtarë që jetonin në Bruksel, na thanë: “Po çfarë doni në Europë? Këtu ka vende që duan të dalin, ndërsa ju doni të hyni.” E bukura ishte pikërisht edhe kjo larmi mendimesh mbi Europën në vetë zemrën e saj zyrtare.
Sigurisht që edhe vendimi i vendeve anëtare për hapjen e negociatave, sipas meje është i vonuar dhe kjo nuk ka të bëjë me kushedi se çfarë standardesh të arritura nga ana jonë. Një hap i tillë duhet të ndodhte, por ja që edhe kësaj here nuk ndodhi, gati si për një incident rrugëtimi, duke na vënë veton një vend si Bullgaria. Është e kotë që tani ta shfryjmë idhnimin tonë mbi të, pasi gjithmonë duhet të shohim nga vetja. Për një gjë jam i sigurt: mënyra e zgjerimit duhet të ndryshojë tani që realisht kanë mbetur pak vende jashtë, por kjo nuk është kompetencë e imja.
Ndërkohë ditët e fundit Vatikani i hapi rrugën procesit të shenjtërimit të Robert Schuman-it, i cili ka një rol të rëndësishëm në Europën e pasluftës së dytë botërore, duke realizuar bashkë me Monnet-in marrëveshjen midis Francës dhe Gjermanisë për prodhimin e çelikut dhe të qymyrit. Kjo marrëveshje midis ish-armiqsh, i hapi rrugë krijimit të bërthamës së asaj që e quajmë sot Bashkimi Europian.
E solla këtë shembull për të thënë se ndoshta ka ardhur koha e një aleance më të madhe sesa partitë politike, një moment në të cilin faktori politik dhe ai shoqëror shqiptar, duke bërë një “armëpushim”, të shohin përpara së bashku, për integrimin në Europë. Nuk e di pse kam bindjen se po ndodhi kjo aleancë integrimi, nuk ka më shtet që e ndalon procesin drejt Europës. Atëherë nuk do të jetë më arritja e njërit apo e tjetrit, por arritja e të gjithëve. Ndoshta jam naiv, por kështu e mendoj.
