Pse u bëre pjesë e Thurjes?
Sepse unë mendoj që çdo anëtar i komunitetit ka përgjegjësi të bëjë diçka për vendin e vet. Prej kohësh jemi mësuar që vetëm të shtrojmë pyetjen “çfarë mund të marrim nga shoqëria?” pa menduar se nëse të gjithë sillemi në këtë mënyrë, ky vend nuk do të ketë më të ardhme. Unë jam bashkuar Thurjes, pikërisht se në këtë grupin ekuacioni shtrohet “si mund të kontribojmë ne sot për këtë vend ku kanë jetuar gjyshërit tanë, dhe ku do të jetojnë fëmijët tanë?”. Kjo përgjegjësi i jep kuptim jetës dhe e kthen atë jo në qëllim në vetvete, por në një mjet për të arritur vetaktualizimin.
Çfarë kërkon Thurje? A mund ta konsiderojmë si një lëvizje anti-estamblishment? Pse?
Thurje kërkon të instalojë një demokraci pjesëmarrëse në Shqipëri. Fjala “ministër” do të thotë “shërbyes”, por në Shqipëri në vend që këta “shërbyesit” tanë të ketë frikë nga ne që iu paguajmë rrogën, ata sillen si pronarë të Shqipërisë. Thurja kërkon ta përmbysë këtë marrëdhënie, duke ndërtuar një sistem që fuqizon qytetarin dhe dobëson kryetarët.
A ka Shqiperia një terren të përshtatshëm për lindjen e lëvizjeve të reja të suksesshme? Sa premtuese është e ardhmja për ju?
Nuk e di, dhe nuk më intereson fare suksesi ynë si lëvizje. Ajo që mua më intereson është legjitimiteti i atyre që kërkojmë. Për sa kohë ajo që ne kërkojmë është e drejtë, unë besoj se e kemi arritur qëllimin tonë. Qëllon që Thurja është shumë popullore si lëvizje, por do të ishte po njësoj e rëndësishme edhe sikur kjo të mos ishte e vërtetë.
Çfarë ju dallon me partitë politike tradicionale? A do t’i konkuroni ato në zgjedhje?
Dallimi është shumë i qartë: ne nuk jemi parti politike. Përsa i përket konkurencës me partitë politike, ne nuk kemi pse të presim deri në zgjedhje. Ne po i konkurojmë ato përditë përmes narrativës sonë, çështjeve që diskutojmë dhe propozimeve që japim. Është në fakt një konkurencë e ndershme, sepse partitë kanë filluar të na ndjekin, çka tregon që edhe ato e kuptojnë rëndësinë e problemeve që ne po ngremë, por që ato duke u shkëputur nga votuesit e tyre nuk kanë arritur t’i identifikojnë dot vetë.
