Për këdo që i duhet të nisë ditën para agut, sheh në rrugët e qyteteve, gra e vajza që nxitojnë për në vendet e punës, kryesisht pranë ndonjë fasonerie.
Janë çuar rreth orës 4-5:00 të mëngjesit për të nisur edhe njëherë sfilitjen e një ditë të gjatë.
Diku në një qoshk, pagëzuar me emrin Omonia, me gjasë term i importuar nga emigrimi, sheh grumbuj burrash të mrrudhur. Një lopatë a kazmë në dorë. Në tjetrën, një trastë të vogël ku vështirë të gjesh gjësend, veç një çape bukë e qepë.
Lajmet e atdheut mbështjellin me copa gazetash atë fetë buke nën titujt pompozë për rritje ekonomike.
Shëndetligj, të rreckosur e shikimhumbur në pritje të dikujt që mund t’i duhen krahët e dobët të tyre me duart e zhubrosura si harta e një bote lotmadhe.
Në këmbim të bukës së përditshme për gojët e shtëpisë, të fëmijëve a familjarëve të pamundur, brenda mureve që mbajnë gjithëfarëlloj dramash.
Atëherë kur birbot e politikës së madhe, të egos dhe luksit, ende gërhasin parajsinë e gjumit të thellë me ëndrra plot arritje, shqiptarët, si nga epika e yjeve të mëngjeseve, (titulli i një pikture të Edison Gjergos për të cilën autori u burgos) numërojnë venitjen e shpresës për gjetjen e një pune.
Numërojnë kohën tek thërmohet në mijëra copash.
Burrat dhe gratë e mëngjeseve takohen diku. Në pikën e pafuqisë për të reaguar ndaj shfrytëzimit dhe pagës mizerabël.
Takohen te braktisja e atij rregullatori që quhet shtet. Që duhet të ishtë dalëzotës i shtetasëve të vet, për të pambrojturit, të shtypurit.
Takohen përballë deledashëve që drejtojnë shtetin, nën kërcënimin se nëse ata protestojnë ndaj kushteve dhe pagave, zëvendësohen lehtësisht me bangladeshas.
Ata dhe mijëra të tjerë, takohen si skllevërit e babëzisë së një grushti padronësh që ndajnë të mirën publike në mënyra mafioze me padronët e Atdheut në zyrat e shtetit.
Shpesh, shumë shpesh, trasta e vogël me bukë, kthehet në shtëpi. Si një kafshatë e pamerituar e një dite të papunë.
Koha për një delirium tremens, për një dridhje e shkundje si pas varësisë ndaj drogës, trokëllin në portat e mëdha të egos sonë të vogël, të hutuar në kllapi.
Ndërkohë që shkruaj, kërkohet prej ditësh një tjetër minator nën gërmadhat e minierës së Bulqizës.
Toka jonë, kjo gërmadhë e pasur, ngjan me një revolucioni që ha bijtë e vet.
Një pakicë grykësie shkel nga sipër saj pjesën tjetër, të amshuar nën gërmadha.
