Ndonëse nuk jam gazetare, dhe kam një kohë të gjatë që e kam distancuar veten nga ai që mund të jetë edukimi gjeo-politik nëpërmjet studimeve ekonomike , ndjej në vetvete një zë, i cili më flet e më thërret t’i kujtoj vetes që dhe unë, larg atdheut, jam pjesë e krizës së utopisë që po pëson populli im shqiptaro-demokrat.
Kanë kaluar tashmë 31 vjet nga ai moment kur prindërit tanë menduan se beteja më e madhe kishte mbaruar dhe dielli në fund të tynelit mund të fillonte të shkëlqente më i fortë se kurrë.
Na prisnin liria fjalës, liria e mendimit, liria e edukimit, liria e kulturës dhe e integrimit, liria e të ushqyerit pa tollona, liria e veshjes pa u bërë viktimë e fletërrufeve, liria e muzikës, liria e lëvizjes pa kufi dhe më në fund liria më e madhe: ajo e besimit fetar. Të gjtha këto qenë arritje që populli mbarë gëzoi pa kushte.
Për herë të parë, ”komunistë” dhe “demokratë”, të persekutuar dhe të privilegjuar të atij sistemi u ndeshën mbas 50 vjetësh. Në formë krejt të natyrshme erdhi krijmi i rrymës dhe frymës së re, të asaj që ndër vite do të njihej si partia më e madhe e kohës post-komuniste: Partia Demokratike. Optimizmi dhe dËshira për të vrapuar drejt asaj lirie që kishte qenë e kufizuar në mënyrën më brutale për një kohë aq të gjatë, dha si konseguencë anashkalimin e një pike mëse të rëndësishme.
Populli demokrat, i vuajtur dhe i rraskapitur, nuk dinte ose kishte harruar se duheshin bërë llogaritë me të shkuarën përpara se t’i hidheshin me kokë të ardhmes, dhe se me shpirt-bardhësi mund të mendonin se kjo liri ishte diçka që mund të ndanin me këdo dhe me armikun. Është më se evidente, që mbas 31 vjetësh ai armik, nuk na i ka ndarë kthetrat. Është aty.
Qëndron krenar mbi kokat tona, mbi të shkuarën tonë, duke shpërfillur internimet pa fund, burgjet e padrejta, vrasiet e pa justifikuara, dhunimet dhe përdhunimet e padenoncuara, duke mbërritur në rezultatin e ditëve të fundit, ku populli im demokrat është kthyer në një turmë plot me shumë “Don Chisciotte” që vrapojnë pa fund kundër këtyre mullinjive të eres. Historia praktike dhe ajo e librave, filozofia moderne, politika reale na kanë thënë dhe na kanë dëshmuar se i ashtuquajturi “komunizëm” përcjell me vete atë konceptin e utopisë.
Pra një ideal etiko-politik, i cili nuk është i destinuar të realizohet në formë istitucionale, por që ka në të njëjtin moment një funksion stimulues të turmës, duke dhënë frymëzimin e duhur për të nisur çdo lloj lëvizje. Shqiperia, toka jonë, e cila është bërë shtëpia e “Lizës prej botës së çcudirave”, po pëson në vitin 2021, efektin e kundërt.
Ka kthyer të drejtën e demokracisë në një utopi totale, dhe utopinë vetë, e ka zhytur në krizë të pa precedentë, ku viktimave u kërkohet në përditshmëri se me cilën anë duhet të marrin pjesë. Do më pëlqente shumë të hyja në brendësi, të kujtdo, që mund të ishte kandidati më i favorizuar i Partisë Demokratike, por besoj se kësaj dite popullit tim, çdo demokrati, nuk i nevojten më analistë, sondazhistë, gazetarë, opinionistë, facebookistë, por i nevojtet një fjalë që t’i rikujtojë se nga vinë, në mynyrë që të ri-gjejnë forcën e bashkimit për të luftuar një herë e mirë të shkuarën, dhe të kenë si rezultat gëzimin e të ardhmes së bashku.
Do të doja sot në këto ditë të këtij dhjetori të acaruar me një përberje të nxehtë, t’i kujtoja secilit demokrat, që ne, jemi po ai populli krenar i “Pashko Vasës” që na thoshte dikur:
“O moj Shqypni , e mjera Shqypni
Kush të ka qitë me krye n ‘ hi ?
Ti ke pas qenë një zojë e randë,
Burrat e dheut te thirrshin nanë .
Ke pase shumë t ‘ mira e begati ,
Me varza t ‘ bukura e me djelm t ‘ ri,
Gja e vend shumë, ara e bashtina ,
Me armë të bardha , me pushke ltina ,
Me burra trima , me gra te dlira ;
Ti nder gjith shoqet ke qenë ma e mira”
Do doja shumë, që asaj të shkuarës t’ia shëronim të gjitha dhimbjet, plagët dhe padrejtësitë.
Do doja edhe që figura të shumta dhe të spikatura të së djathtës tonë t’i jepnin me llogjikë, dashuri dhe respekt për vetveten dhe ne, lamtumirën e duhur kësaj beteje dhe ti hapnin rrugë shekullit të ri, Europës, Amerikës, civilizimit, zgjedhjes së të ardhmes dhe elegancës së politikës, që i përket krahut tonë të djathte.
Deri atë ditë Zoti qoft me ne dhe me atdheun tonë.
