Kukuvajka (Tregim)

-Dëgjove gjë? – u kthye në shtroja i shoqi.

-Çfarë? – edhe Bela nuk kishte gjumë.

Jashtë kishte hënë, një hënë e bardhë që i kishte larë kurorat e blirëve dhe katet e larta të pallateve me një dritë luminishente. Blirët shkundnin pushin e luleve si pjalm ylberi. Ishte natë që të zgjonte ëndrra, që të ftillonte vetveten.

-Si, vërtet nuk dëgjove asnjë zë? – u përpush në krah ai.

-Jo! Asnjë, – rregulloi jastëkun e shkarë anash e shoqja. Flokët e zinj si pendë korbi u shkrifëruan mbi çarçafin e bardhë.

-As klithmën e kukuvajkës!?

-Të kanë bërë veshët.

-Si nuk e dëgjon, xhanëm! Edhe tani klith. Qysh e duron.- susta e krevatit u lëkund si shilarth.

-S’është gjë. Kot ngul këmbë. Mbase të kanë jehuar veshët. Shpesh më ndodh që ndonjë zhurmë e ditës të më zgjohet befas në mes të natës.

-Jo! Ajo klithmë është e vërtetë! Ja, dëgjoje! Ka për të më plasur sonte. Po ti sa e qetë je!?

-Për çfarë?

-Për atë pra, kukuvajkën!

-Nuk ka asnjë kukuvajkë jashtë. Vetëm hëna ndriçon.

-Vetëm hëna, thotë? Po klithmën, rrezet e hënës e lëshojnë!?

-Nuk ka klithmë.

-Ka! Do të dal ta ndjek, me gurë do ta marr, shtyllë më shtyllë. Te ne e gjeti të klithë? – diçka nisi të kërkonte në gardërobë.

-Përse te ne?!

-Hë, pra!

-Nuk po klith, asgjë! Mos u vish kot. Pastaj ndize dritën. Mos u vish në errësirë.

-Trembet kukuvajka, – tha me zë të ulët.

-Kush? – bëri çudi e shoqja.

-Kukuvajka, moj. Në dritaren tonë klith. Mu në atë hekurin e dalë mbi strehën e bunkerit, vendstrehimit të pallatit. Do ta pres porsa të gdhijë!

Kot flet, foli me vete e shoqja, -nuk mund të prekësh asgjë në bunker! Apo do t’i hapësh telashe vetes?

-Kot del! Do të ftohesh. Asgjë s’ke për të gjetur.

Ai doli. Derën e hapi me kujdes, pa zhurmë.Ajo u kthye në krahun nga hëna. Fërkoi barkun nën këmishën e natës. Një rreze e flashkët hëne hynte nga dritarja dhe ndriçonte mbi të. Zbehtë si shikim i shuar. Ajo hënë se ç’më krijon imazhin e varrezave!- u rrëqeth. Vetëm një herë e kishte kaluar natën mes varreve. Kishte qenë në një ekspeditë folklorike. Kishte menduar atëherë se pllaja e varrezave mbillej me një farë makabre. Mbuloi barkun me velenxë. Fërgëlloi. Kishte hyrë në disa ndjesi brejtëse dhe gërryese që të zhytnin vetiu në një gjendje të rëndë mistike. Mbajti vesh përjashta. Asnjë fije zëri. Nuk ka kukuvajkë! – tha. Por çfarë? – pyeti veten. Vërtet nga të ngrihet ajo klithmë? Po ajo, përse nuk mundej ta dëgjonte? T’i kenë bërë veshët? – dyshoi. Çne, ai ka fjetur si qengj! – qetësoi veten e trazuar. Të jetë i shqetësuar? Përse vallë? Mos….

-Ç’është!? – u tremb kur pa mungesën e të shoqit në krevatin bosh, që iu duk çuditërisht i madh. Asgjë. U qetësua kur ra në mend. Ah, sa do ta kisha lumturuar! – i tha vetes me dhimbje. Po bënin trembëdhjetë vjet martesë.

Netët po rëndoheshin, po zgjateshin sa për dy bashkë. Nuk e kalonin dot vetminë, as me televizorin, as me xhirot e gjata. Por me njëri-tjetrin nuk ndiheshin të lodhur… E mundonte pagjumësia e të shoqit. Ngritjet e tij si somnambul e trembnin…

-Po qan djali! – i kishte thënë një natë, teksa zgjatte dorën si për të tundur krevatin e foshnjës që mungonte.

Ajo ishte trandur përgjumësh. Susta tundej në një ritmikë gjumëndjellëse. Iu bë se binte tërmet. Sustën e tyre askush s’e kishte tundur prej trembëdhjetë vjetësh. Ç’të jetë kështu?! – kishte kërcyer nga krevati e alarmuar. Atëherë dhe e kishte parë të shoqin. Tundte sustën si të këndonte një ninullë. Ishte në pikë të gjumit… Ai çast i vetëm iu kishte zgjatur sa një jetë. Do të flijohej, do të digjej e gjallë, do të groposej shtatë pash nën dhe, vetëm që në ato momente një fuqi çudibërëse t’i vinte të shoqit në prehër një fëmijë… I kishte thirrur. S’e kishte dëgjuar. E shihte, por nuk përgjigjej. Ishte trembur për të shoqin. Lotët i kishin rrjedhur si një krua i nxehtë. E kishte shkundur nga supet.

-U zgjua djali? – lehtë si zë zemre.

– Si? Çfarë!

– Djali. Djali po qante!- Një rreze lumturie bënte hije dritë në fytyrën e përhumbur.

-Fli! Fli ti. Do t’i jap gji! – kishte hyrë në ëndrrën e të shoqit, ajo. E kishte përvëluar ajo fjalë. Ia kishte zgjuar të gjitha netët e trembëdhjetë viteve…I shoqi ishte shtrirë i kënaqur. Një grimcë ninulle i kishte mbetur në buzë si një copë torte e tharë. Gjumi e kishte mbërthyer në çast. Pastaj asaj i ishte bërë se ai nuk kishte folur, madje, as lëvizur. Mbase qe dëshira e të dyve, e tij dhe e saja së bashku. Atëherë i kishte ardhur keq për veten. Nuk e kishte zënë më gjumi. Përgjonte agun. I trembej zbardhjes së ditës së re. Si do t’i dilte të shoqit në sy? Atij apo vetes? Edhe veten kishte frikë ta shihte në dritë të diellit. Si do ta treste dhimbjen e tij. Po të vetes? Mëngjesi kishte ardhur si zakonisht. I shoqi ishte ngritur nga gjumi, kishte bërë tualetin e përditshëm, e kishte puthur në derë dhe ishte nisur për në punë. I qetë. Hetimi i saj nuk kishte dalluar asgjë, të natës, në sjelljen e tij.

T’ia kujtonte? Kurse sonte kukuvajka! Përsëri fërkoi barkun. Iu bë i ftohtë. Diçka lëvizi në të. Mbajti frymën.

I shoqi u kthye. Ngadalë, pa zhurmë dhe dritë.

-Kukuvajka ishte? – e pyeti.

Jo! Mirë, the, asgjë nuk gjeta! – u përgjigj qetë ai.

-Mbase ka ikur, – i doli krah ajo.

-Jo! Kërkova nëpër shtyllat përqark… Më kanë bërë veshët. Mirë the, nata zgjon zhurmat e ditës.

-Dhe vetja ka zhurmë, – tha ajo dhimbshëm.

-Ka! – pohoi zëmbytur ai.

– Unë t’i dëgjoj ty zhurmat.

Ai ia mori kokën midis pëllëmbëve. – Ti nuk ke zhurma! Unë po! – e afroi nga vetja dhe e puthi. Ajo filloi të ngashërehej. Heshtën gjatë. Dëgjonin frymëmarrjen e njëri-tjetrit. Nuk lëviznin. Atij iu mpi dora nga pesha e trupit të saj. Ishte një dhembje e ëmbël. Dorën nuk e tërhiqte. Nuk donte ta largonte nga vetja. I zgjoheshin zhurmat. E afroi edhe më pranë. Ndjeu ngrohtësinë drithëruese të trupit të saj. Flokët e zinj iu derdhën në gjoks.Lëviznin si të gjallë. Ajo më të gjallë se çdo gjë të qenies së saj kishte flokët, mendoi. I donte ata flokë. I puthi. Mbanin erë të mirë.

-Më vjen gjumë.

-Edhe mua.

-Kukuvajka, edhe po të ketë qenë vërtet, tanimë iku për mua!

-Iku! – tha ajo si t’i fliste dikujt brenda vetes. Fërkoi barkun. Se ç’kishte ai atë natë. Lëvizte. Dridhej. Përpëlitej. Ç’të ndiente vallë?

-Më the që nuk ishte kukuvajka, – tha ai si të qortonte veten. Pastaj heshti nje copë herë, si të lexonte hije-dritat e dhomës. Ajo iu afrua edhe më. Atë natë se si ndihej. Se si ishte. Fërgëllonte. Dridhej pritshëm. Plleshëm. Diçka do t’i ndodhte atë natë. Edhe gjaku se si i vërshonte nëpër deje. Edhe barku i digjte, hera-herës i therte…

-Po rrezet e hënës, klithin? – pyeti ai.

-Klithin! – iu përgjigj ajo.

-Kukuvajkë nuk ishte?

-Jo! – tha ajo prerë.

-Më mirë që nuk ishte e tillë.

-S’më pëlqejnë kukuvajkat.

-Mbase nga bestytnitë.

-Jo.

-Kukuvajkën brenda vetes askush nuk e do! – tha ai.

-Askush! – përsëri diçka lëvizi në barkun e saj. Mori dorën e të shoqit dhe e vuri në të. E ngrohu dora e tij.

-Unë e përzura kukuvajkën!- tha ai si t’i kërkonte të falur.

Ajo heshtte në një bukuri mahnitëse. Ai e pa gjatë në sy. E puthi me mall e dhimbje. E kishte lënduar. Ishte treguar egoist dhe i pamatur. E afroi edhe më nga vetja. Sytë e saj u tretën brenda syve të tij të thellë. Edhe tiparet e tjera të fytyrës iu shpërfytyruan. Humbën në një puthje dhimbjeje.

Dëgjonin zhurmat e njëri-tjetrit, sinjalet që jep jeta…