“Kur digjen flamujt” një esse nga Arbën Xhaferi (admirues i të cilit jam), mu fanit këto ditë teksa të rinj serbë, kacavjerrës flamujsh të metodës monkey style, hoqën flamurin shqiptar nga vendi ku valëvitej me rastin e samitit të “Open Balkan” alias “Minishengen”.
Një javë më parë, parakalimi i sportistëve tanë që mbahej në Beograd, u shoqërua me hedhje sendesh te forta dhe fërshëllima nga vendasit.
Ende pa u harruar zhurma Kallashnikov e Bregoviç nga mikpritja e një feste birre diku në një cep të Ilirisë.
Nga paleta e sharjeve serbe, flamuri kuq e zi dhe ai i SHBA-ve, kanë hasur në mizori prej flamujdjegësish profesionistë serbë të frustruar e mllefosur.
Zakonisht, popuj të mbuluar dhe edukuar me urrejtje, reagojnë me simbolikë që u rri përshtat manifestit simbolik dhe dimensionit vuduist të mllefit.
Megjithëkëtë, SHBA-të investojnë në Serbi miliarda $, ndërsa i gjori shteti, i dhuron Serbisë port të posaçëm për dalje në det e lehtësira të tjera.
Pothuaj troje të Kosovës shpëtuan nga të qenit peshqesh i zemërgjerit tonë.
Nuk ka asnjë argument as politik, as ekonomik që mund të arsyetojë pozicionin inferior të shtetit tonë ndaj një shteti që vuan seriozisht nga sindroma të urrejtjes për shqiptarët, sidomos për shqiptarët e Kosovës.
Serbia duhet të çlirohet nga Kosova – thotë Kadare. Por ata ende ruajnë tumbllas ëndrrën fanatike për Kosovën.
Tani shohin edhe një aleat në vendin amë të shqiptarëve, dhe për fatin e mirë tonin përplasen me një qëndrestar si z.Kurti në Kosovë.
Paria politike në Shqipëri, pozita e investuar tek bashkëpunimi me shtetin serb dhe opozita hallemadh, shkëlqen tek miraton në heshtje, kanë anashkaluar, mënjanuar dhe kapërcyer deri në mosnjohje shtetin e ri të Kosovës.
Pavarësisht kësaj ngecjeje kalimtare, shqiptarët refuzojnë dhe shohin pa kurrëfarë besimi nisma të tilla, servirur nga organizata hijeshumë.
Shohin me qesëndi rreshtoret prej Gatitu! që u bën Alex Soros “vëllezërve” Rama e Vuçiç.
Brenga shqiptare në Ballkan, duhet të nisë të marrë fund. Dhe kjo nuk nis kund tjetër veçse në Tiranë e Prishtinë. Shqiptarët në Jugosllavi ishin të fundit që u shkëputën prej mendësisë të saj shfarosëse. Duke e paguar shtrenjtë dhe me gjak. Me trupa asnjëherë të gjetur.
Bashkëpunimi politik dhe ekonomik Tiranë-Prishtinë, pa një trá që ndan dhe pa korrupsionin shpirtëror dhe ekonomik që mbulon vendet tona, është përfitimi dhe bashkimi që mund dhe duhet të ndodhë.
Pavarësisht brengave tona historike, uroj që ne shqiptarët nuk do të djegim asnjëherë asnjë flamur të asnjë shteti tjetër.
E drejta ndërkombëtare dhe tradita jonë nuk e njohin teorinë e bastardit.
