Nga Gert Vlashi
Akoma pa e harruar pompozitetin e reklamuar edhe në ajrin që thithim, për vizitën e Presidentit Erdogan dhe humanizmin e tij, në ndërtimin e banesave për qytetarët e Laçit, të prekur nga tërmeti i dy viteve më pare.
Akoma pa e harruar mire, ngulmimin e Kryeministrit shqiptar, për të reklamuar miqësinë e ngushtë me Taip-in (aq sa, në çdo shprehje arrogante fytyre, dukej sikur thonte “Këto 500 e kusur banesa, janë prej meje. Ai është miku im),vazhdoi aksioni i “kompensimit”..
Dhe m’u kujtua filmi shqiptar “Operacioni zjarri”, ku i ndjeri Ndrekë Luca, në rolin e Pjetër Mustakuqit, në një skenë shprehej me nënkuptim: “Dy humbëm, dy duhet të fitojmë”.. 522 ndërtuam, po aq duhet të shkatërrojmë..
Por mes shumë gjërave, që jo ia vlen të ndalesh, por ia vlen të mbushësh sheshet, dua të ndalem tek një skenë tragjikomike..
Tek ajo skenë që, në mos përloti, bëri t’i vijë turp çdo shqiptari të ndershëm. Një grumbull policësh, që merrnin përdhunshëm një nënë fisnike, që thinjat, rrudhat, vitet mbi supe i kishte harruar dhe kishte dale të mbronte djersën e një jete të familjes.
Po, tragjikomike. Tragjike, për kë ka ndjenja njerëzore e humane. Komike, kur mendon një “shtet” që do të masë forcën me një sojnike Mirdite në moshë.
Komike, kur mendon se ndoshta ato police, që shtynin me kapadaillëk, edhe lëshonin ofeza, 2 ditë më pare, rrinin si pula të lagura anës autostradës, se do “ruanin” sulltanin e madh.. Ato police dhe eprorët e tyre, që në çdo vrasje, autori ju largohet në “drejtim të paditur” dhe kapin vetëm viktimën..
Ato police dhe eprorët e tyre që para hundëve u kalojnë çdo ditë ngarkesat e lëndëve narkotike dhe nuk kanë asnjë mundësi të ngrejnë as sytë për të pare drejt (dhe nuk ësht vetëm faji i tyre).
Por ajo fisnike Mirdite, me shaminë e zezë në kokë (gojëdhëna thotë se gratë mirditore i vunë shamijat e zeza kur vdiq kryetrimi Gjergj Kastrioti, në shenjë zie), me zemrën e zjarrtë, me sytë e pa trembur, nuk i’u step asnjë sekondë sjelljes brutale të forcave të rendit.
Por, gjeti kurajon dhe fjalët e duhura për t’i “bërë të fala” edhe Kryeministrit dhe Kryetarit të Bashkisë Tiranë, që patjetër ndiqnin skenën nga podet e kullave të tyre miliona euroshe!
Sot, të gjithë jemi dëshimtarë se, përpos “Big Brother”, “Përputhen”, telenovelave turke, që n’a serviren si lavazh truri, kemi edhe një realitet, që po i qëndruam të dobët dhe jo stoikë, me vetëbesim në të drejtën, me fisnikëri si nëna mirditore, do n’a shkelë me këmbë… dhe mbi eshtrat tona do lulëzojë “pylli orbital” rrokaqiellas me shumë kate…
