Ftesa e Bregoviçit nuk është provokim kundër Kosovës! Është revoltë e vonuar kundër diktaturës së Enver Hoxhës!
Është nostalgji që flet për përpunimin e traumave të rënda: të traumave të pa mjekuara, të traumave të pa shëruara!
Është guxim i vonuar për disa dekada!
Është përthyerje e tutës së shekullit të kaluar dhe përplasje si guxim infantil në këtë shekull!
Është një hakmarrje ndaj fatit vetjak, ndaj frikës së vet.
Ajo tutë e madhe e djeshme, shpifet tani si „guxim“, kur guximi nuk ka më kuptim, megjithatë tucit të djeshëm, i trillon iluzione për rritjen e trimërisë!
Ftesa e Bregoviçit nuk është asgjë në krahasim me bashkimin me Serbinë!
Madje as kjo nuk është asgjë në krahasim me shpresat, me pritshmërinë e një mirëqenie nga Serbia e pinjollit të Millosheviqit!
Nga Serbia që dëshiron me çdo kusht të jetë udhëheqëse dhe dominuese e shteteve fqinje.
Ftesa Bregoviçit është thjesht psikozë, është përpunim i stresit post-traumatik!
Dhe në fund, ftesa Bregoviçit dhe muzika serbe nëpër plazhet shqiptare, nuk janë provokime kundër shqiptarëve të ish-Jugosllavisë, që i pat copëtuar Serbia nga Shqipëria, por janë hakmarrje kundër diktaturës së Enver Hoxhës dhe janë pasoja të traumave, që u ka shkaktuar njerëzve Enveri, idhulli i Rexhep Qosjes, që e çmon demokracinë!
Në fund të fundit, muzika serbe nëpër Shqipëri tregon vetëm arrogancën serbe, primitivizmin e tyre dhe kënaqësinë që ndiejnë për të provokuar. Shumë prej tyre nuk vijnë për të pushuar, por për të bërë politikë dhe për të prodhuar iluzione se e pushtuam detin, si edhe ftuesit e Bregoviçit, se e provokuan Enverin!
Muzikën e Bregoviçit, që motivonte ushtrinë serbe të masakronte fqinjët, nuk e dëgjon brezi i demokracisë në Shqipëri. Atë muzikë e adhuron brezi i trishtuar dhe i tmerruar dje nga Enveri.
Ai brez proletar i traumatizuar nuk njeh parime nacionale, nuk njeh atdhe, nuk njeh ndjeshmëri dhe mburret me çdo pushtues dhe gjakon të jetë në qendër të vëmendjes!
Politikat tona, para se të jenë nacionale, janë politika tribale!
Shikoni unitetin serb me Vuçiqin dhe fragmentimin shqiptar me Ramën!
Edhe sjellja e Ramës është një lloj revolte kundër diktaturës së Enverit. Një rvoltë kundër babait!
Atë guxim e dëshmon nënvetëdija e tij shpesh, edhe kur shfaqet jashtë i pizhamosur, si një pacient i arratisur nga psikiatria!
