Një deklaratë e nënkryetarit të CDU-CSU në Bundestag, padyshim forca më e madhe dhe më me ndikim në Europë, ka kaluar këto ditë me një lloj sportiviteti, pa i kuptuar mirë përmasat e saj. Çfarë tha Wadephul, është jo më pak se një këmbanë alarmi.
“Si mbështetës shumë i fortë i perspektivës europiane të Shqipërisë, shkatërrimi i Teatrit Kombëtar me shpejtësi dhe dhunë, më ka lënë të zhgënjyer dhe të trishtuar. A mos kishin të drejtë gjithë kundërshtarët e mi në disa parlamente, kur refuzonin të jepnin ‘po’-në për fillimin e negociatave”.
A mos kishin të drejtë të gjithë kundërshtarët e mi në disa parlamente kur refuzonin të thonin Po?
Wadephul po vë në dyshim jo vetëm votën e vullnetin e tij për t’i hapur negociatat Shqipërisë, por me këtë qendrim, ky zyrtar i lartë gjerman, po vë në pikëpyetje ecjen e mëtejshme të vendit tonë në rrugën e integrimit.
Hapja e negociatave nuk është kapërximi i lumit. Të gjithë e kanë bërë të qartë, sidomos në rezolutën e Bundestagut është theksuar më shumë se një herë, se nëse do të devijohet nga kushtet, nga guida e përcaktuar me kritere dhe vlera europiane, çdo gjë mund të kthehet mbrapsht.
Dhe ja ku kemi sot në mes të Tiranës një monument të anti-europianizmit, çka ishte nga fillimi në fund, gjithë ç’ndodhi me Teatrin.
Eshtë e sigurtë se në vijim, këtë klithëm të Whadephul, që është tentuar të injorohet këto orë nga zhurmë-zulma e politikës dhe propagandës, do ta gjejmë në raporte të shkruara, ose në formën e një kushti të ri të shtuar. Pra një tjetër rëndesë, një gur në qafën e brishtë të vendit tonë.
Po pse e gjitha kjo?
Disa vende, disa qeveri mund të dështojnë në procesin e integrimit, të negociatave, mund të mos ja dalin të kenë sukses të plotë për shumë rrethana, historike, politike, për faktorë të tjerë, edhe nëse e kanë vullnetin e plotë.
Por vetëm me ne ndodh, që rrugës së Tiranës drejt Brukselit, ti shtohen pengesa e shkopinj, thjesht e vetëm për trillet e një njeriu, të Edi Ramës. Teatri, shembja e tij në atë mënyrë, dhe sidomos gjithë aksioni në errësirë e më dhunë brutale, nuk ishte një nevojë e vendit, aspak një aspiratë e qytetarëve, as prioritet, hiçmëpak një zhvillim, por në të kundërt, thjesht një ecje mbrasht, një vithisje me turp e pa lavdi. Dhe, e tëra, vetëm për një shajni personale, një kapricio e vjetër 20 e ca vjeçare, e Edi Ramës. Për këtë “shaka”, të kryeministrit, tanimë do të kemi rrufe në udhën e integrimit.
Wadephul nuk flet kot, as nuk është emocional. Zhgënjimi i tij, dhe reflektimi nëse kishte të drejtë kur punoi për çeljen e negociatave, është një qendrim i ri që ai, dhe ndoshta Bundestagu do ta kenë ndaj vendit tonë.
Kjo nuk është hera e parë që integrimi veshtirësohet nga veprat e nga tekat e dikujt. Shihni letrat. Ne kemi një Po, me gati 15 kushte. Një pjesë e mirë e tyre ose për shkak të politikave, veprimit, ose mosveprimit të Kryeministrit. Po sidomos, shkatërrimi i zgjedhjeve është tërësisht produkt i tij, është masterpeace e tij.
Edi Rama edhe më herët ka hedhur gurë në këtë udhë. E mbajnë mend të gjithë se si u mbajtën peng dhe u vonuan me disa vite negociatat, për shkak të ligjeve që BE i kërkoi Shqipërisë, por që atëbotë, shef i opozitës, nuk i votoi.
Me gjasë, tanimë në rravgimin tonë drejt Brukselit, do të kemi edhe një valixhe të re për të mbajtur në kurriz. Çështja e Teatrit. Paj i ri, dhuratë nga Edi Rama, ambalazhuar nga çiraku i tij në Bashki.
