Pandemia ka qenë e vështirë për gjithkënd, por për Adela Gjinin nga Fieri është një bast i vërtetë me jetën. Gazeta MAPO sjell historinë e gruas, që vuan nga një sëmundje e rrallë mushkërish, 1 vit në izolim.
“Kur kjo mjegullnajë e zezë të fashitet nuk do të vrapoj për askund, por kokën do të mbështes në gjoksin e tim biri, të ngopem me erën që është ilaçi për shpirtin tim të lodhur…”. Ky është mendimi që përshkruan ditët e gjata në izolim prej marsit të shkuar të Adelës. Mëngjeset e saj gdhijnë dhe ngrysen në shtëpinë e saj në qytetin e Fierit, ku jeton me shpresën se karantina 14-mujore do ta rikthejë në krahët e dashurisë më të madhe që përjeton zemra njerëzore.
Adela Gjini, bashkëshorte dhe nënë e një djali 28-vjeçar, i cili jeton dhe punon në Tiranë, është detyruar të bëjë këtë sakrificë në emër të jetës. Ajo po jeton në izolim duke shmangur në maksimum çdo kontakt njerëzor që prej marsit të shkuar. E sëmurë me një kancer të rrallë në mushkëri para 5 vitesh ajo ka fituar një jetë të dytë nga mjekësia, një jetë të cunguar që duhet ta jetojë me mungesën e një mushkërie, me dhimbje të vazhdueshme dhe me mjekim të specializuar.
Por në dashurinë e djalit dhe bashkëshortit ajo ka gjetur burimin e energjisë për të vazhduar. Gazeta MAPO sjell rrëfimin e saj për jetën në izolim dhe pritjen për t’u vaksinuar që të mund të marrë sërish frymë lirisht, të dalë, të marrë ajër dhe të realizojë dëshirën e ushqyer brenda katër mureve; të vijë në Tiranë dhe të përqafojë të birin, Enean.
Jeta në izolim
Në shtëpinë 3-katëshe, ku jeton dhe kunati me familjen, Adela ka gjetur oazin e qetësisë në ballkonin e luleve të saj, ujitja e të cilave është aktiviteti më i ëmbël i ditës. Dita e saj në izolim është “si ata që duan të shtyjnë kohën dhe presin që fundi të vijë sa më shpejt”. “Merrem me punë aq sa mundem, gatuaj, ujis lulet dhe dal pak në oborr. Shikoj pak tv sepse kam pagjumësi nga dhimbjet. Trupi im është gjysmë bosh dhe është i deformuar dhe çdo gjë më lodh, kam shumë dhimbje natën. Më mungon shumë jeta sociale”, – tregon Adela.
Kur vjet në mars mediat bombardonin çdo ditë për mbërritjen në vendin tonë të virusit të rrezikshëm vdekjeprurës Adela fillimisht nuk e mori seriozisht. Por kur të afërmit dhe mjekët i thoshin se ajo duhej të ruhej më shumë se kushdo tjetër pa se si jeta e saj filloi të kufizohej. Do të kufizohej shumë më tepër se sa ishte kufizuar në 5 vitet e fundit, pasi kishte fituar betejën me kancerin.
Karantina do të ishte sfilitëse për të, jo vetëm për dhimbjet e natës dhe pamundësinë për të bërë një jetë normale me të cilat po bashkëjeton prej vitesh, por më shumë për pamundësinë e afrimitetit njerëzor, dashurisë fizike të të afërmve të saj, që kishin qenë për të fuqia që e kishte shtyrë të luftonte me vdekjen. Në muajt e parë të izolimit ajo u mbyll në shtëpi me bashkëshortin, mamanë e saj dhe vjehrrin e moshuar.
Djali që jetonte në Tiranë u kthye në një takim malli matanë një ekrani. Rrallë e sheh, por pa mundur ta përqafojë.
“Një ditë në prill ra dera dhe kur shoh që ishte Enea. Kishte nxjerrë një leje dhe erdhi në Fier, por më tha mos më tako, të lutem rri larg se s’dua të të vë në rrezik”, kujton ajo.
Pasi karantina mbaroi bashkëshorti Vilson u detyra të kthehej në punë, por për të mos rrezikuar shëndetin e së shoqes u shpërngul te shtëpia e mamasë së saj. “Vinte çdo pasdite në oborr poshtë për të sjellë ushqimet, dhe unë e shihja nga dritarja dhe ndihesha keq, ose zbrisja poshtë, por duhet të rrija larg”.
Kjo ndarje zgjati deri në fund të verës, kur Vilsoni u kthye në shtëpi por duke u kujdesur në maksimum që të ruante gruan e tij të sëmurë nga mundësia e infektimit.
“Jemi në një shtëpi dhe rrimë larg. Edhe me mamanë time, ajo me maskë ulur në divanin tjetër. Kjo është shumë e vështirë”, tregon ajo. “Më thotë mamaja që më ka marrë malli të të marr erë dhe nuk mundet të më përqafojë”. “Më mungojnë motrat, dua të dal të marr frymë lirisht, kam harruar si është jeta e vërtetë”, – thotë më tej Adela, e cila po pret me padurim që të vaksinohet në mënyrë që të jetojë sërish.
“Kam shpresë të bëj vaksinën sepse duhet të shkoj në Austri të bëj kontrollin e radhës dhe dua që të filloj të jetoj. Po pres të bëj një vaksinë që ka sa më pak rrezik. Nuk mund të rrezikoj me çdo vaksinë pasi jam vetëm me një mushkëri. Më kërkuan një dokument nga mjeku që duhet të bëj pikërisht vaksinën Pfizer, kam aplikuar, por jam në pritje akoma”, tregon ajo.
Adela nuk është ndjerë mirë kur ka parë se cilat kategori do të vaksinoheshin pasi kategoria e saj apo njerëzve më me rrezik se ajo që janë në trajtim me kimioterapi nuk janë përfshirë në fazën e parë të vaksinimit.
“Më ka dhembur shumë kur mësova për ndarjet e kategorive që do vaksinoheshin. Ka njerëz si unë, apo më keq se unë, ka njerëz që janë me kancer që janë me kimioterapi. Janë një kontingjent që janë shumë më të rrezikuar dhe duhet të përzgjidheshin të parët. Një mjek specialist e di shumë mirë që kush nga këta të sëmurë e meriton me patjetër vaksinën”, – thotë ajo.
Përballja me sëmundjen e rrallë
Walter Klepetko duket një emër i huaj për lexuesit, por për Adelën është heroi i jetës së saj, njeriu që i ka dhënë jetën e dytë. Kur ishte vetëm 44 vjeç një dhimbje që ndjente në kraharor bëhet shkak që të përfundonte në sanatorium, ku iu nënshtrua një operacioni për të hequr ujë në mushkëri.
Analizat e bëra pas operacionit treguan se ajo ishte prekur nga një kancer i rrallë mushkërish, Mesotelioma pleural, një sëmundje agresive që avanconte me shpejtësi. Po të kërkosh të dhëna për këtë sëmundje statistikat janë shumë ogurzeza. I tillë ishte dhe parashikimi i mjekëve shqiptarë, të cilët i dhanë vetëm 6 muaj jetë dhe atë nën rrezet e kimioterapisë.
Por, posedimi i një kartë sigurimi shëndeti te Sigal ishte shenja që fati i dërgoi që ajo të bënte një përpjekje për jetën e saj. Ajo beson se ishte një fat i madh për të që kompania e sigurimeve i mbuloi mjekimin dhe që e ndihmoi të gjente një prej tre specialistëve të vetëm që kishin pasur rezultate në kurimin e kësaj sëmundjeje.
Koha nuk priste dhe operacionin e radhës e bëri vetëm disa ditë pas të parit. Në fakt nuk do të ishte një operacion, por plot 13 të tillë. Adela u nis për në Austri pa e ditur që kishte kancer pasi asnjë prej familjarëve nuk kishte patur guximin t’i tregonte. Por doktor Klepetko këmbënguli që ajo të njihej me diagnozën dhe lajmin ia dha me gojën e tij i biri që përkthente doktorin.
“Çfarë përgjegjësie mori im bir, në atë kohë vetëm 23 vjeç, që t’i thoshte të ëmës që ti ke kancer. Thuaja i thotë doktori. Dhe ai më thotë se ky është kancer, është në fazën e parë është shumë agresiv”, kujton Adela atë moment.
“Doktori donte që unë t’i dija të gjitha deri në fund sepse unë duhet të merrja vendimet për mjekimin sepse do të kaloja ferrin. Po unë s’e dija që më priste ferri”.
Më pas Adela iu nënshtrua radioterapisë dhe u fut në operacionin e madh ku do i hiqej mushkëria, një operacion që zgjati 6 orë dhe ku ajo kishte qenë disa herë pranë vdekjes.
“Nuk e dija që do të më hiqej mushkëria. Doktori më pyet përpara operacionit ‘çfarë do të dish’. Nuk dua të di asgjë, do ta lë jetën time në dorën tuaj, i thashë” – tregon Adela.
Gjatë 5 muajve në spital dhe një muaji tjetër në hotel në Austri i biri dhe bashkëshorti i kanë qëndruar pranë duke pritur që ajo të fitonte luftën me dhimbjet në një dhomë spitali.
“Unë Adelën e dikurshme e varrosa në Vjenë dhe tani jam një Adelë e re që jetoj për të qenë afër njerëzve të mi të dashur me një trup të tillë dhe me një sëmundje të tillë. Jo vetëm mua, por dhe familjes sime u vdiq diçka brenda vetes sepse nuk isha më ajo që kisha qenë. Doktori më tha që vetëm jeto pozitivisht. Aq gjëra që kam në trup po të mendoj duket e pamundur që jetoj. Unë e ble jetën me lekë dy herë në vit në Austri dhe me mjekime të shtrenjta”, rrëfen Adela, e cila përfiton një kemp minimal 11 mijë lekë të rinj në muaj.
Jeta për të ndryshoi përgjithmonë, shumë gjëra që njeriu i merr si të mirëqena, si puna dhe jeta aktive, u bënë për të një “mollë e ndaluar”.
“Çdo fillim e ka një fund! Në fund të tunelit do të këtë dritë! Dhe kur të dalë drita do të dal të marr ajrin e munguar, të eci në rrugët që nuk kam ecur prej kohësh, të takoj njerëz, por mbi çdo gjë të jetoj dhe të mendoj pozitivisht sepse jeta është e shkurtër dhe nuk kam kohë për të humbur. Duhet të vazhdoj të jetoj për vete dhe për njerëzit e mi të dashur…”, mbyll rrëfimin e saj Adela.
