Kthehem në vendlindje sa herë që dua të kujtoj se si kam qenë, se sa i jam larguar të kaluarës. Mungesa e energjive nga humbja apo përballja me pengesa në përpjekjet e mia të vogla, ngopet në këtë pasqyrë të jetës dhe kujtimeve të gjalla. Unë nuk vij të kërkoj shpagim e as të godas me arritje milimetrike askënd dhe asgjë. I kam falur të gjitha, por nuk i kam harruar. Jam e bindur se kam vepruar me respekt ndaj të kaluarës, për t’i dhënë jetë e frymë të ardhmes duke jetuar të tashmen me ndershmëri, me pasionin për një ëndërr; veten.
Eci rrugës dhe midis fytyrave që nuk janë larguar, gjej atë. Ajo ecën rrugëve sikurse unë e të tjerë, por ritmi i saj i zakonshëm janë shprehjet e mallkimet pa vend, herë një këngë e vjetër shqiptare, e para-viteve të Demokracisë, të cilën e këndon me shpirt ose e dëgjon nga një radio e vogël dore, herë buzëqeshje e lule, të cilave u merr erë si për herë të fundit.
Roza vallëzon përpara njerëzve për qejfin e saj. Rrobat e lara mund edhe t’i zhveshë, por nuk i bën më përshtypje askujt. Fjalori shpesh për të ardhur keq, nuk ngjall më neveri. Roza nuk përbën më lajm.
Kur ma treguan historinë e kësaj zonje të mjerë, m’u ka rrëqethur mishtë. Dikur një mësuese e dashur, një bashkëshorte e mirë dhe nënë, sot, një e marrë e paprekshme e një qyteti të lashtë në kërthizë të Shqipërisë. Po, po, ajo është pjesë organike e këtij qyteti, ku kam shpenzuar më së shumti kohën time…
Roza, po qesh me fëmijën. Fëmijës i iku tullumbacja. Ia mori era. Fëmija po qan dhe e ëma i thotë se do t’i blerë një tjetër. Fëmija qan. Roza nuk po qesh më. Ajo nuk afrohet, por kundron nga larg lotët e vogëlushit, që qan pa bërë asnjë hap tjetër. Roza fut dorën në xhep e nxjerr diçka. Çfarë është ajo? Lodër më duket. Ia zgjat djalit. Por, nëna ia shkund fort krahun birit dhe së bashku nxitojnë. Lodra ra poshtë… qenka një lëpirëse. Roza ulet e merr, ia zhvesh letrën dhe e fut në gojë paqësisht.
E dhimbshme. Roza bën pas e vazhdon nga trotuari tjetër. Vazhdon këngën e saj.
…
I mbarova takimet dje dhe sot, po kthehem. Nxitoj për te autobusi. Roza qenka ulur me djalin në trotuar. Ai, i veshur e i larë, zgjat dorën dhe i merr kartëmonedhën që i zgjat nëna, e lojtura, e marra. Ai bën të ikë, por ajo i afrohet dhe çuditërisht, me zë të ulët i pëshpërit në vesh. E nuk bën lojëra, as kërcen, por e ndjek të voglin e rritur me sy derisa shpina e tij humb. Nënë.. mos qofsh..
Vazhdoj edhe unë drejt… të iki në rrugën time. Atje më presin djemtë… Ata duhet të kenë mbërritur përpara meje tek autobusi. Janë të vegjël, por sa të ndryshëm…
Me mendime të tilla pa fund dhe e lodhur, por jo e thyer, lus Zotin që të mos përfundoj e marrë, një tjetër e marrë, që luan rrugëve mes njerëzve për qejfin e vet.
Tiranë, më 09.07.22