ARJOLA ZADRIMA
Guri I Sizifit
Kjo dashni si guri në qafë,
e mprehtë
teh thike,
e mshehtë, e hollë,
e rrëmbyeshme
si përroi i thatë
kur digjet.
Kjo dashni e marrë
e urtë,
e bekueme
e djalltë
e mallkueme.
M’asht njeshë
bordurave të shpirtit
e më jeton,
më vret,
më helmon
më vetmon.
Dhe po këtë dashni
kam veshë prej krejet
te kambët,
pa bza , pa heshtë
e bardhë nën vello të zezë,
për me u dënu
a më u djeg , mbi turrën e kësaj jete,
mëkatnore
a thjesht shejtnesh
që s’mujt me dashtë tjetër
veç ty,
o thalp
o sy,
o frymë
o buzë
Ty mor…
N A N A
Jam grueja qê të kam dashtë
pa të njoftë.
Kam sakrifikue për ty,
kam kja,
kam qeshë, kam luejtë me ty.
Je dashnija që më ka luejtë mendsh,
më ke ba me thye krenarinë
çdo virtyt që kam veshë.
Je dashnija që më ka vra,
më ka dhimbtë,
kam mbajtë ndër krahë qysh se je lindë.
Jam ajo që ka me kenë
edhe kur të jesh vetë
Prind.
Mbani vesh, respekt të gjithë
unë jam , NANA
A M E N
Foli heshtjes teme
qi t’marrin frymë
fjalët,
e të shkruhen
në gjuhën e nanës të thonë
poezi,
prej gojësh, qi s’puthen…
Qiell ban dritë
për ata që duhen
pa guxim!
R O B I N
Kam ende kaq nevojë për ty Robin,
për një shikim të thellë,
një fjalë të butë,
për atë dridhjen e pavetëdijshme
të duerve.
Të gjithë ikën,
disa i përzuna, do të tjerë
lanë diçka prej lëkurës
dhe u zhdukën horizonteve blu,
ndokënd nuk e pashë kurrë në sy,
Kam ende kaq mall Robin
për gjithçka që na përshkoi si vetëtimë
nëpër kry, e nënqeshëm…
Mos e harro!
DASHTE Z O T I
Dashtë Zoti, lumtunia derdhet rrugëve,
e ftyra t’kndueme
shkruejnë pentagrame dashniet!
Dashtë Zoti, ja u ndijmë gazin fmive,
tue buçit n’kohe të krejt stinëve,
E frut shejt çeltë
prej bulimit luleve.
Dashtë Zoti shpirtin e kulluet,
u a njohim miqve,
andrra u ngjizte
n’l’kura të rreshkna sa me njoftë dritën.
Ne dashtë Zoti sytë e njerzve,
falin paqe,
e dashni qelibar u rrjedh ndër damare.
Tue ulë kryet, n’ lutje shejte,
murmuris me vehte,
u dashte tanve Zoti si i doni tjerët!
M’duej
M’duej kur çmendem,
kur s’ke ma fuqi me m’ndalë.
M’duej, veç më duej si i marrë
edhe në atë pesë minutshin
ku e djeg botën mbarë
për dashninë tande.
M’duej kur rrëzohen
e çohem,
prej ferrit a territ
e të lypi në dritë
se bash në atë çast
buza më dridhet
krejt qielli yt më pihet
e Zoti fshehet
tue më pasë frikë…
Por ti m’duej
më puth e mu druej
se të kam fikë.
A N I
Sot më ke ikë për buzësh
m’je përvjell prej trupit valë, tinëzisht,
krejt uji i jetës
u derdh në gjurmët e ikjes tande
të pakuptim.
Ndërtuem fole fjalësh
ma të ngrohtë se dashnia,
ma të dlirtë se qielli
e u harruem natës pa hanë.
Tash ngjallem konkubinë
e një andrre
që vdes në ag të çdo dite
që s’jena.
E ti mbetë llavë vullkani të fjetun,
heshtja e jeme
e pavdekun.
Sot më ke ikë për duersh
e unë veç kam qeshë
se tanë këtë , vetë e kam deshtë
Ani!
Matane botes
Për të fundit herë në këtë jetë
shihen veç të gjallët.
Ata që ecin në kalldremin e qyteteve fantazëm,
kishat gotike
të Dielën lusin Pashkët,
unë rri.
Gjithmonë kam mendu se vij prej botës përtejme,
ku gjenezat i bajmë
me baltë e hi,
diku në thik malesh je ngjizë , ti.
Sa kisha dashtë
që në ditën e ringjalljes
të vish si KRISHTI,
në të majtën teme
e ti jap fund kësaj të rrejshme,
që nuk më përngjet.
Për të fundit herë
në këtë jetë lamë një lamtumirë,
e nji kujtim gri
që mi grish krejt sonatat e shpirtit,
por unë vij prej botës së përtejmë
ku nji ditë kena me u gjetë
sy më sy,
ndoshta veç me dashtë
a me u përhimu njaty…
