Nga Lorenzo Meloni
Nuk kishte kaluar shumë kohë pas mbërritjes sime në spitalin e Brescia, kur e ndjeva diçka të keqe që unë e njoh shumë mirë. E kam nuhatur shumë herë duke punuar si fotoreporter në zonat e konfliktit. Unë në fakt nuk e di nëse është era e vdekjes apo era e një produkti steril, apo një përzierje mes të dyjave. Por është një erë të cilën nuk jam mësuar ta ndiej kur përreth dëgjoj njerëz që flasin gjuhën time, italishten.
Një roje sigurie më tha që jam para hyrjes së gabuar dhe kërkoi të kthehem pas. Më perceptoi si të rrezikshëm: ai mendon se unë jam i sëmurë dhe po kërkoj të shtrohem në spital, si shumë njerëz që vijnë këtu çdo ditë. Nga distanca, nuk munda të dëgjoj se çfarë më thoshte nga pas maskës së tij. Çdo fjalë më vjen e shtrembëruar.
Kur nuk konsiderohem më kërcënim, më çojnë në një dhomë me rreth 20 shtretër. Më duket sikur jam futur në një kuti, veshje mbrojtëse syze, doreza dhe mbulesa të këpucëve. Dëgjoj një tingull të çuditshëm si motor. Është oksigjeni, më thonë. Secila nga kokat e pacientëve duket sikur është e mbyllur në një top qelqi. Nuk mund të them nëse këta njerëz janë të vetëdijshëm, derisa një njeri instinktivisht përpiqet të prekë fytyrën, por nuk është në gjendje ta bëjë këtë.
Mbi shtretër, janë emrat e tyre dhe datat e lindjes. Shpesh, duket sikur më të moshuarit e vendit tonë po shënjestrohen nga koronavirusi. Por këtu është një burrë në moshën time, 37 vjeç. As unë nuk jam imun. Shikoj përreth për të bërë disa foto, por asgjë nuk dua ta kap. Unë e bëj këtë sido që përpiqem duke justifikuar praninë time në këtë vend para të tjerëve. Dua të besoj se fotot do jenë të rëndësishme për historinë. Por çfarë historie është kjo?
Nuk mendova gjatë për virusin kur dëgjova në janar se ishte shfaqur në Kinë. Vetëm pasi u përhap në Itali, kur rajoni verior i Lombardisë u bë epiqendra evropiane, kuptova se sa të pambrojtur mund të ndihemi në flluskën tonë të vogël – dhe çfarë ndodh kur mbrojtja copëtohet. Pandemia na tregon se të gjithë jemi më afër dhe më të lidhur nga se mendojmë.
Qëllimi i këtij udhëtimi tim ishte të tregoja historinë se si, në vetëm disa javë, Italia ishte bërë që nuk njihej më. Kur erdha për herë të parë në Lombardi më 13 Mars, kishte qindra të vdekur. Në mes të prillit, më shumë se 20,000 njerëz kanë humbur jetën.
Kam vizituar qytete të shkatërruara nga virusi, të mëdhenj e të vegjël. Në Seriate, pashë më shumë se një duzinë arkivole të vendosura në rreshta në dyshemenë e një kishe. Në Nembro, një qytet me 11,000 banorë, vendasit më thanë më shumë se 120 njerëz kishin vdekur. Vullnetarët po bënin maskat në pjesën e prapme të një fabrike, duke i shpërndarë pastaj te të tjerët, pa pagesë.
Në Ravenna dhe vende të tjera, unë pashë dëshmi të gjalla të trimërisë së mjekëve dhe infermierëve tanë, shumë prej të cilëve kanë sakrifikuar jetën e tyre. I pashë të qanin për kolegët e humbur. Unë gjithashtu shkova në qytetet më të mëdha, ku pashë si ato ishin bërë gjysmë të shkreta.
Nga Piazza del Duomo e zbrazët në Milano tek Sheshi i Shën Markut në Venecia, nga lëndina pranë Kullës së Pizës deri në rrugët përreth Koloseumit të Romës, turmat e turistëve ishin zhdukur. Në vend të tyre ka policë, forcat të armatosura, ambulancat që me sirenat e tyre shkojnë e vijnë pa ndërprerë.
Heshtja në sheshet e qyteteve më frikësoi. Për italianët, ‘piazza’ simbolizon kulturën dhe jetën shoqërore. Është vendi ku të gjithë jemi bashkë. Tani, nuk ka zhurmë fare. Po fotografoi heshtjen? Kam dëgjuar shpesh se kjo është një “luftë” – që ne jemi në “llogore” dhe se punonjës të mjekësisë në “vijën e sulmit “.
Miqtë e mi nga Siria, Libia, Iraku dhe Jemeni më pyesin se si jam dhe si po bën familja ime. Dhe jo një herë, por përditë. Por për mua, kjo nuk është luftë. Nuk ka palë. Ne do ta kapërcejmë këtë virus vetëm nëse e luftojmë së bashku. /TIME
Meloni, i lindur në Romë në 1983, është një fotoreporter Italian, i njohur për fotoreportazhet e tij nga vendet në konflikt në Afrikën e Veriut dhe Lindjen e Mesme.
/Përktheu: Mapo.al/
