Të jem zog

Nga Kozeta Zavalani

Të jem zog

Më lejoni të jem si zog, të fluturoj lartësive e lirë

Lartësive, ku nuk ka thashetheme, të lënduar,

Të jem e lirë nga të gjitha mizoritë e djallëzitë

Me familjen, ku ndjej dashurinë e pakushtëzuar.

Ndonjëherë kjo jetë më duket kaq mizore, e ftohtë

Ndaj ju lutem më lini të bëhem zog të fluturoj vetë

Në një vend ku ka paqe dhe harmoni të vërtetë

Larg realitetit të ashpër, t; jem si një zog në qiell.

Si zog i vogël, që pëshpërit sekrete nëpër pemë.

Duke kënduar cicërima përmes gjetheve në lulëzim.

Kur dielli rrezeartë perëndon para meje

Kur në zemër trishtimi shatrohet me gëzim.

Si një zog, të sodis mbi tokë dhe det

Si një zog, që ngrihet me agimin e hershëm

Duke i dhënë përshëndetje qiellit të verës.

Duke qeshur me lulet e pemët e pranverës.

Ku dielli është i ndritshëm në shpatet malore

Ku era fryn butë përmes barit kërshërues

Ku zogu këndon me zërin e tij qiellit kumbues,

Parfumi im zbehët nga aroma e flladit shërues.

Më pëlqen të shoh nga luginat e kodrinat lart

Të ndalem për të ushqyer veten në të pastrin fllad

Nën këmbët e mia gjithçka të pushtoj kur krahët hap

Natyrën e mrekullueshme të lulëzuar ta bëj zap…

Zgjedh metafora për çdo stinë

Gazetën lexoj mëngjeseve me trishtim,

faqja kryesore është kronika e zezë.

Hidhërimi gdhënd shpirtin tim,

që flet me gjuhën e pëllumbave.

Larg etheve të lehjeve që ma lëndojnë ditën,

shfletoj historinë që rri si ndërgjegje e plagosur,

strukem fletëve, mes librave gjunjëzohem

derisa mes faqesh lëshoj spirancat e etjeve.

Lermëni të mat vetveten me pranverën

nën rritmin e hapave që hedh e lodhur

Duke pastruar në ajër dashuri të mykura,

mes metaforash që lehin si qen i ngordhur.

Si lypsare kërrusur mbi dy gjunjtë

Në lutje të vazhdueshme për jetën

Mëngjesit që pres me shekuj

I zgjas duart për përqafim.

Pëllëmbët mbeten zbrazur

e gishtat mbeten shtrirë

Mbi shiun e pranverës pa gjethe

Zgjedh metafora për çdo stinë.