Të shpetosh Rilindjen dhe Tarallakun e saj nga kthetrat e krimit dhe korrupsionit, është akt civil dhe politik i rëndësishëm.
I bëhet mirë Shqiperisë, i bëhet mirë Partisë Socialiste që ka humbur si “shurra e pules”.
Partia Demokratike i bëri përpjekjet e saj me denoncimet dhe sidomos ligjin për dekriminalizmin, po nuk ia doli plotesisht. Kjo sepse Partia Socialiste i kerkoi liderit të dorëzonte vetem ca krimenelë, ndersa nuk e trazoi, sepse lideri mund te humbte shumë terren në raport me kundështarin politik.
Ta shkulësh Edi Ramen nga kthetrat e tradhetise së hapur (Vuçiq, Erdogan e co…), është akt patriotik, E.Hoxha u mundua të dilte nga kurthi i tradhëtisë, po pa sukses.
Fatkeqesia e Enverit ishte që amullia e Luftës e pat implikuar aq shumë në krim, bashkëpunim me antishqiptarë dhe tradhëti. Dhe çdo hap mbrapa që mund të bënte, do ta shqyenin servilët e tij, mbasi kritikët vdisnin përditë. Ka prova historike të mjaftueshme dhe logjike se nuk kthente dot mbrapsht. Derisa, mbasi vrau kritikën, shkruante dhe mbante monolgje si i marrë në varreza, dhe para 3 milion kufomash të pakallura.
Ta çlirosh Edin sot nga servilët, nga yesman-et, inferiorët llastues dhe mercenarët që poshtërojnë jo vetëm institucionin e kryeministrit, po dhe logjikën humane, eshte detyrë në radhë të parë e Kritikes se ndershme, konstruktive, transparente e të pamëshireshme.
E.Hoxha e lejonte kritiken; te gjitha hijenat mund ta maskaronin njeri tjetrin sa nga mbledhjet “putiniste” dilnin me “racionin” viktimës së radhës në trastat e tyre të pergjakura, por nëse kritika zinte emrin e tij(që ishta vija e partisë), apo ndonje pipëtimë kritike vinte nga “zombiet” e pakallur, emri i tij dilte tek shtylla, përpara se t’i hiqej fryma.
Si trim e stërmullar i krimit mbi mizerjen humane e ekonomike ngordhi Enveri. Duhet shpëtuar ç’ka mbetur nga Edi.
Ta nxjerrësh Edi Ramen, këtë-anomali, devijacion siç vetë e pranon, me gjithe perbindsha prej guves se urrejtjes, dhe ta sistemosh me garanci jetike ne “gabinat” e sigurisë së lartë e me standarte të shtetit demokratik, është detyrë në radhë të parë funksionale e drejtesise ligjore dhe gjithe institucioneve kushtetuese.
Por hapi i parë më i rëndësishmi mbetet ai i pushtetit të katërt mediumit shqiptar që duhet të jetë i qartë, trasparent, paralajmërues e parashikues, veçanërisht i pamëshirshëm.
Ndersa të gjithë bashkë, ç’kemi mësuar nga pështirësia Enver, kemi mundësi tani ta shkundim nga deliri trajtën e tij komike Ed’, pa mbërritur tek tragjiku Çaushesk.
