Nga Anna Belozorovitch
PARASHKRIMIN FITUES
Ndonjëherë kur në pasqyrë thahem nudo
ose përgatitem ose kujdesem për veten ,
më pushton një mendim i vetëm:
që kjo sipërfaqe është një tjetër njeri,
që çdo formë është grua e një grupi sepse
një ditë, ose disa herë, e ka pasur.
Ndjehem, pra, se kush falas
jeton në shtëpinë e të tjerëve, me kusht që të kujdeset për pasurinë.
Thahem dhe bëhem përgatitem dhe kujdesem për veten time
duke shpresuar që të kthem tek ty dhe të strehohem.
E dua veten time, pra, deri në atë masë në të cilën
çdo formë imja pret që ti të jesh i dashur me mua.
Unë mbaj të ndezur zjarrin gjatë mungesën sate,
lustroj qelqet, e mbaj të boshatisur sallonin:
në këtë shtëpi pa asnjë trashëgimtar
duhet të mungoj e qëndroj gjatë.
Pushtoj, me terrorin e parashkrimit fitues.
Nga Velimir Chlebnikov
BIJË!
Vajzë ! Nëse sytë e tu janë të lodhur për t’u zmadhuar,
nëse të pëlqen të më thërrasësh “vëlla”,
unë, syzjarrti, betohem
për të mbajtur lart lulen e jetës tënde.
Shiko, unë jam i tillë, rashë nga një re
shumë keq, më bartën
sepse isha ndryshe,
jo gjithmonë i përzemërt,
jo i dashur kudo.
Nëse ti dëshiron, do të jemi vëlla e motër,
pasi tashmë jemi në një tokë të lirë të njerëzive të lirë,
ne i bëjmë vetë ligjet, ligjet nuk duhet të na trembin,
dhe plazmojmë argjilin e veprimeve.
E di, je e bukur, lule e kaltërsisë,
dhe unë befas jam mirë,
nëse flisni për Soçin
dhe sytë e butë hapen.
Unë, që kam dashur gjatë,
papritmas kam besuar përherë
se është e kotë që një druvar të çajë
atë që ishte e paracaktuar…
Shumë fjalë të tepërta do të shmangim ne.
Thjeshtësisht do të shërbej për ty,
si një prift kapelan me kresht të gjatë:
për të pirë rrëketë e kaltra të pastërtisë
dhe nuk do të kemi frikë nga disa emra të tmerrshëm.
Vladimir Nabokov
JO POEZIA
Jo poezia në perëndim që plazmon kur ti mendon me zë të lartë,
me blirin e saj bojë kine
dhe telat telegrafik sipër resë rozë;
as brenda pasqyrës tënde, me supet e saj nudo
të brishtat që ende vezullojnë,
jo liriku klikon për një rimë xhepi,
melodinë që të tregon orën;
dhe jo monedhat dhe peshat mbi gazetat e mbrëmjes të grumulluara nën shiun që bie;
jo djajtë e këqinj që të mundojnë trupin;
jo diçka që mund ta thuash më mirë në prozë …
por poezinë që vjen e bie nga lartësi të panjohura
kur ti pret spërkatje guri atje larg,
e vrapo me një stilet si i verbër
pastaj arrin emocionin dhe ende pastaj …
në rrjedhën e tingujve, leopardë fjalësh,
insektet si gjethe, zogj të llojit fazan
bashkohen duke formuar një heshtje, intensive
me cilësi maskimi e kuptim të përsosur.
Përktheu: Faslli Haliti
Etiketa: Nga Anna Belozorovitch, Tre poetet, Velimir Chlebnikov, Vladimir Nabokov
