Kur të gjithë dyshonin për ndonjë llozhë masonike, për klube ekskluzive, për oligarkë festash të paturpshme, për shoqëri sekrete, ku lidhen fijet dhe merren vendimet, na del se pushtetin okult në vend e paska ushtruar një drejtori në Ministrinë e Brendshme.
Dhe me emër aspak poetik, e as komercial. Por të rëndomtë le të themi. Drejtoria e Blerjeve të Përqendruara.
Blerje dhe Përqendrim, megjithatë diç tregon, diç kumton për aktivitetin e saj.
Para se të bënte pluhur e hi ndoca 25 milionë euro për uniformat e policisë, kjo njësi paska dorovitur në 8 vite qindra miliardë lekë.
Patatja e nxehtë doli në skenë se abuzimi i fundit ishte shumë banal. Banaliteti ka aftësinë të shkatërrojë çdo përkorje e sjellje diskrete. Banalitetin nuk e mbron dot, sikur qindra kurse aftësimi të bësh. Nuk ka piano e vivald që e tret.
Tani që letrat u hapën, të gjithë po thonë se kurrfarë lidhje nuk kanë me këtë fabrikë korrupsioni. Ministri gjeneral s’ditkërka asgjë. Ngjan se hera e parë që e dëgjon. Numri 2 i të Brendshmes atëbotë, mbledh supet edhe ai. Vetë veziri i madh paska qënë bezdis ca muaj më parë i pyetur nga Babaramo për këtë çështje.
Në këto rrethana del se kemi të bëjmë me një deep-state. Më kot kemi ndjekur fushata e na është kërkuar të votojmë timonin e tepsinë. Pushtetin këtu e paska patur dhe ushtruar pa marrë konsensusin e qytetarëve, një grup personazh me emra të zakonshëm, si Fatmir, Gëzim, Agron e Edlira, të cilët, ndajnë hiçmëpak po paratë e këtij vendi të varfër.
Tani që zbuluam kush është deep-state, le të shpëtojmë ministrat të zënë në angushti prej padrejtësisë, t’u heqim atyre njollat që mund të kenë marrë nga kjo histori arbirtrarisht. E sidomos, të shëlbojmë Skënderbeun e Rilindjes që i paskemi rënë kot në qafë për skandale e afera.
Ah, çfarë çlirimi më në fund.
