Cikël poetik me autorë të huaj
Zgjedhur dhe përkthyer nga Natasha Lako
Luize Gluk
Monolog në orën 9 të mëngjesit
Nuk është gjë e vogël ajo që arrin
Të jetë e këndëshme duke jetuar,
Me të ishte një zjarrdjegie e jashtëme
Gjashtëmbëdhjetë plot.
Ulesha për gjashtëmbëdhjetë vjet.
Të prisja që gjërat të shkonin më mirë
Më duhej edhe të qesh
Të vazhdoja të ëndërroja të arrija cakun e vdekjes
Ose përndryshe që të binte përsëri në dashuri
Të ndërronte pllakën
Në diccka si këmbim,
Dhe e pandehja se e kishte
Të mendoja mungesën dhe tashmë
Ai është larguar dhe është mpiksur,
Përqëndrimi në vezët si sy të vdekur
dhe diccka e paprekur te thekësja
Frederik Holderlin
POEZI E VJESHTëS
I lidhur kam qënë cdo ditë me gjethet aq sa jam prej vjeshtës i lodhur,
Ngjyrat e hedhura një zot tejpertej i di në forma gjethesh të shënjtëruara,
I shtënë jam unë nëpër fortësi , krenar si jam edhe në frike..
I lidhur si kam qënë dhe i sigurt nën këmbë me gjethet e një tjetër viti.
Gjatë verës ato i kisha mbi kokë të nderura atje sipër meje,
Në tokë të shkonin në vendin e tyre final u duhej të më kapërxenin.
Gjithë verës i mendoja ato, i dëgjoja si pleksnin gjithë atë frymë,
Dhe Iknin dhe me dukej sikur me tërhiqnin dhe mua me vete drejt vdekjes se tyre.
Me vrull i folën ato zemrës, asaj që dukej sikur ishte gjethe për gjethe,
Mbi qerpikë u peshuan dhe në ikje i prekën buzët e mija me një ftesë për dhimbje,
Por nuk kishte arsye që edhe unë të ikja, nga që iknin edhe ato,
Në gjunjë tani më duhet të bije të arrij, në majë të vitit tjetër me dëborë.
Emili Dikinson
xxx
Me ty nuk do të mundja të jetoj,
kjo mund të jetë jeta,
jeta që është me përmbi,
se rafti më i poshtëm.
Celsin Sekston e mban,
për të na cuar deri atje,
ku duket që jeta mbetet porcelan,
në formën e një kupe.
E ciflosur nga një zonjë shtëpije,
e rrëzuar ose e krisur,
i freskët është vetëm shërbimi ,
por e vjetër gjithë ajo gërryerje.
Po të mundja të mos vdisja -me ty,
do të më duhej të prisja edhe një,
një baltë tjetër të glazëruar që thyhet,
por ti as që e bën.
Po të mundja të gjendesha unë pranë teje ,
ty do të të shihja , cingëriën më të keqe.
pa të drejten time për kallkanin,
që vdekjen ka privilegj.
Ose do të kisha mundur të lindja me ty,
sepse fytyra që unë të di,
tej Jezuit ka vendosur,
edhe më të re mirësinë.
Edhe në se do të na gjykonin-se si,
ti-i shërben qiellit,-e ke parasysh,
ose je nisur më drejt për drejt ,
por une nuk mund.
Po të përmblidhje ti në gjithëcka dritën,
unë nuk do të mundja të kisha as sy,
plotësisht për përkryerjen ,
sa parajsa e gjithë.
Po të humbisje ti, unë do të isha,
emri im , mes për mes,
në rangun e rëndë,
të famës që ka gjithë qielli.
Dhe po të ishe ti që shpëton,
dhe unë të isha e dënuar,
nuk mund të gjendesh ti atje,
ku unë do të jem ferri.
Në të kundërt mund të puqemi ndoshta,
atje ti dhe unë këtu,
atje ku dyer të hapura ,
jane oqeanet dhe lutjet,
në të bardhën nderet e ndjej,
-kjo humbje.
Fernando Pessoa
AUTOPSIKOGRAFIA
O poeti është ai që formon,
Dhe shpik kaq tërësisht,
Vetëvetiu të krijohet dhimbja,
E provuar në dhimbjen e tij.
Dhe ata që lexojnë cfarë shkruan,
Atë dhimbje ndjejnë që therr,
Jo dhimbje të dyfishtë prej tij,
Por atë qe nuk është atje.
Sa kaq një lodër pa cak,
Shumësisht vrapon dhe endet,
Kordë e plagosur mekanikisht,
Ajo që kalon nëpërmjet zemrës.
Seint Xhon Perse
POEME PER TE HUAJIN 1942
Por këtë mbrëmje të një moshe madhështore e durimi të madh, në verën si shëllirë peshku , qumështi të ngrysur, ku nga fundi i një humnere dalin njerëzit e llampës suaj, i vetmuar , si një burrë që ec mes distriktit te fondacionit të të verbërve , rrezatuar mes gjethnajave dhe mbërthyer në luginën për të vdekurit, me portat dhe lëndinat e veshura që zgjaten na kopshtet e bukur a la italiane,
ku një natë të zotët kanë ikur të cuditue prej një parfumi varrezash,
Unë prej tyre largohem o kujtime! me hapat e mija prej njeriu të lirë, pa asnjë hordhi e tribu, mespërmes këngëve e timpaneve prej orëve të qelqta, dhe balli im i zhveshur mbledh,
pikla furfuri në këmbë të qiellit të pafund, mes një blertësije prej akulli si dyshemeja e detit, dhe ia marrfërshëllimes për njeriun e Sibilave, për njerëzit e mij që nuk më besojnë,
e me duart e mija një endërr më hapet mes ca qënieve të padukshme,
I imi qenush në Europë si ish, i bardhë dhe më shumë se unë poet.
