Dita kur jeta e Valon Krasniqit pothuajse ndryshoi përgjithmonë ishte 17 gushti.
Krasniqi, 30 vjeç, motoçiklist muskuloz, entuziast, sapo ishte kthyer nga pushimet me familjen në Shqipëri, kur papritur nuk ndihej mirë.
Një test për koronavirus tregoi se ai dhe motra e tij më e madhe ishin infektuar.
Por ndërsa motra shfaqte vetëm simptoma të lehta, Covid-19 përparon me ashpërsi te Valoni.
Ai nuk ishte i vaksinuar – disa javë para sëmundjes kishte tentuar të caktonte një datë, por në atë kohë vaksina ishte ende në mungesë dhe thuhej se fillimisht duhet t’u jepej përparësi të moshuarve, shkruan media gjermane WDR.
Prej ditësh ai kishte temperaturë të lartë dhe mezi hante apo pinte ndonjë gjë. Pastaj ai mezi merrte frymë. Familja e tij thërret ambulancën që e çon në një klinikë në zonën ku jetont Krasniqi, Bergheim.
Por edhe aty mjekët dhe infermierët panë se si gjendja e 30-vjeçarit përkeqësohej me shpejtësi.
Pas një jave ai pësoi edhe një trombozë në krahun e djathtë dhe u transferua në spitalin St. Vinzenz në Këln.
Më 26 gusht, mjekët kryen një operacion urgjent për t’i shpëtuar jetën.
“Dhe në të njëjtën mbrëmje që më operuan, më futën artificialisht në koma”, thotë Krasniqi me zë të ulët gati katër muaj më vonë.
I riu i stërvitur mirë, i cili dikur peshonte 93 kilogramë, tani është vetëm një “hije e vetes”. Krasniqi është dobësuar për rreth 65 kilogramë.
Të bardhat në sytë e tij janë zverdhur për shkak se mëlçia pati probleme ndaj ilaçeve të shumta që Krasniqi ka marrë në muajt e fundit.
Por Krasniqi buzëqesh, sepse ai mbijetoi.
Lufta me virusin filloi vërtet me koma. Në këtë moment mushkëritë e 30-vjeçarit ishin aq të dobëta sa mjekët duhet t’i bëjnë frymëmarrje artificiale.
Deri më 2 nëntor, gati dhjetë javë, Krasniqi qëndron me një lloj “mushkërie artificiale” që furnizon gjakun me oksigjen.
Edhe kur ekipi mjekësor mundi ta nxirrte nga koma pas pesë javësh, ai mbeti serish i varur nga aparati.
Por është edhe familja që i jep forcë të riut, shkruan më tej media gjermane.
Gruaja dhe motra e tij bëjnë gjithçka që mundën për ta bërë 30-vjeçarin të ndiejë se familja e tij është pranë tij. Dhe merrte mbështetje nga ekipi i kujdesit intensiv.
E shoqja i përdor kryesisht vizitat për të dekoruar dhomën e spitalit me foto të të afërmve dhe miqve.
Ajo vendos fotografitë dhe letrat që mbesat dhe nipat e Krasniqit i shkruajnë për të. E gjithë kjo duhet ta motivojë atë të bëhet mirë.
“Rasti i z. Krasniqi është një histori e madhe suksesi”, thotë profesori Christian Strassburg, i cili aktualisht po trajton Krasniqin në Spitalin Universitar të Bonit.
Dhe për shkak të natyrës së tij pozitive, ai ua lehtëson punën edhe mjekëve dhe infermierëve. /Telegrafi
