Istref Haxhillari
-Tregim
Gjysmerrësira mbështjell gjithçka me napë të hirtë.Botën e sundon grija dhe heshtja. Në çaste të tilla është më mirë ta lësh jetën të rrjedhë vetë pa pengesa. Se fundja ajo ashtu do të bëjë. Pastaj ta ndjekësh nëpër ca hulli të fshehta që më parë nuk do të guxoje. Dhe të mendosh se një ditë do të vdesësh. Ndërsa ai, gjallë.
Lavdi Zotit!
E la të lirë fantazinë të kulloste në qejf të vet.
Gjashtë libra të botuar veç këtij në dorë, disa çmime letrare. Forca e tij, dialogu, karakteret. Lexuesit e pëlqenin. Dhe më e rëndësishmja nuk qe prangosur nga martesa. Të gjitha këto mjaftonin për ta bërë jetën të bukur…
Në duar vërtiste aparatin celular.
-Alo, kush je? – u derdh një gurgullimë femërore e zgjatur me tone të larta. Zot, çfarë zëri! Flamë! Kushedi si ishin buzët!
-Heis Briani, shkrimtari, – u përgjigj menjëherë.
-S’më plas fare. Shkrimtarët nuk më kanë pëlqyer kurrë.
-Pse kaq e pacipë, zonjë? Vetë më pyete.
-Ti i re numrit tim, debil! – timbri e humbi ngjyrën. Por jo tërheqjen. Diçka e palëndët ia ndezi të gjitha poret e trupit.
Nuk mund t’i vije faj. Ishte grinatë.
-Po gabon, kumbull, ti i re këtij timit.
-Unë, tëndit?!
-Pse nxehesh?
-As më shkon në mendje. Mos të njoh gjë?
-Mund të ndodhë.
Ndaloi një hop të peshonte ofertën. Ide interesante! Pse ta linte t’i ikte?
-Nuk dua të fus hundët, po ç’emër është ky? Heis! E para herë që e dëgjoj, – zëri rifitoi ngrohtësinë e fillimit.
-Bashkim rrokjesh, kanarinë. I babait me timin. Përpara i babait.
-Më mirë vëre tëndin në fillim. Mbase rregullohet disi.
Nuk e kishte edhe aq keq. Do ta shikonte si mundësi. Por jo në këtë çast.
-Si e ke emrin, zogu?
-Kanarinë.
-Jo ai zog, ti.
-S’ka ç’të duhet. Një zonjë nuk ia jep kujtdo që e kërkon.
-Atëherë ku banon?
I dha adresën. Zonjat e ndershme japin gjithçka përveç emrit. Ai e shënoi në shpinën e dorës, iu kthye bisedës.
-Një kilometër e gjysmë, – foli si me vete.
-Çfarë thua, kaqol?
-Distanca.
-Qenke larg!
Një kilometër e gjysmë! Hiç gjë. Po s’e pa të udhës ta kundërshtonte. Ç’vlerë do të kishte?
-Sa bukur kënduaka kanarina jote?
-Kur nuk është e zemëruar.
-Po ti?
–
Sapo ma ngrite humorin. Zogun e dua shumë.
-Vetëm kaq?
-Të duket pak? E kisha për tokë.
-Kë, zogun?
-Humorin, bir kurve, – një zgërdhimë e dyshimtë afër së qeshurës mbushi hapësirën. Ç’zonjë e këndshme!
-Pse s’më thua çfarë bën në këtë çast.
-Vij rrotull nëpër dhomën e gjumit. Si idiote, – u shfre.
-Emër i lezetshëm.
-Nuk është imi, torollak.
-Në cilin vend të dhomës ndodhesh?
Hapa të lehta u hoqën zvarrë mbi tapet. Mbase qilim. Kanarina i ngriti tonet. Siç dukej nga që zonja iu largua.
-Tani, buzë shtratit, – i tha.
-Do ndihmë?
-Përse e ke fjalën?
-Të zhvishesh.
-S’ka se si. Aq larg!
-E bëj që këtu.
-Asgjë s’bën dot që aty, – zëri iu drodh lehtë.
-Hiqe bluzën!
Pati një çast dyzimi. Vetëm pak. Sinjali i telefonit gumëzhinte, sikur mezi priste përgjigje.
-E hoqa, trap.
-Po të pëlcasin gjinjtë, nuk e shikon? Zbërtheji sutjenat!
-Si e kuptove?
-Nuk është e vështirë për një burrë.
-Prit pak, mezi zgjidhen, – pas një sekonde veshi i kapi fëshfërimën e rrobës mbi dysheme.
-Xhinset!
-Heshtje…
-Zhvishi!
Frymëmarrja u ndërpre një hop, pastaj u lëshua bashkë me tingëllimën e kopsave që zbërtheheshin.
-Vëre dorën te llastiku i mbathjeve!
-Ë?
-Më dëgjove.
-Është kurvë jot ëmë?
-Lëri pordhët. Hiqi! – e urdhëroi me ton agresiv.
-Bën ta mbaj sipër?
Pati një moment hezitimi, pastaj u përgjigj.
-E po mirë, rrotulloje lehtë nga të dy anët. Mos guxo të fusësh gishtin!
-Virgjërinë e kam humbur prej kohësh, pallosh. Dhe jo vetëm përpara.
-Lëvize bythën!
Zonja e thithi dhe e nxori ajrin me rrëmbim sa për dy veta. Frymënxjerrje e hatashme. Dhe goxha seksi.
-Më fort, zuskë!
-Ëh..! Qenke një këlysh bushtre që s’e paske shokun!
Rënkimet e gruas u përzien me kërcitjen e gishtërinjve të tij diku poshtë rripit. Fytyrën ia veshi një i kuq turpi.
“Ç’pret, teveqel! Ke punë për të bërë.” – ia futi vetes. Shikoi edhe një herë shpinën e dorës, u nis.
-Vazhdo…! – shfreu me zë të shuar. Sëkëlldia që i vinte nga poshtë, u ngjit sipër. E mbuluan djersët.
-Të ishe këtu do t’i vija koqet në bigë qen bir qeni, – në zërin e saj vibruan nota keqardhjeje të sinqertë. Vetëm gratë dinë të jenë të çiltra në këto raste.
-Më pëlqen, kuçkë.
-Ndërsa ti s’më pëlqen fare. Megjithëse di të zhveshësh një femër. Meqë ra fjala, kur ka ndodhur herën e fundit?
-Sapo e bëra.
-Jo mua, kaqol.
-Hëmmm… nuk e mbaj mend. Mbase sot në mëngjes. Ose dje.
-Ku dreqin je…? – po i shumëfishoheshin zërat. Tani i flisnin disa burra.
…
Derën e gjeti hapur. Gjysma e zonjës mbi krevat, tjetrën e pati vështirë ta gjente. Gjinjtë madhoshë ia bënë mendjen çarçaf. Dhe ç’bythë! Nuk i besohej që ishin të vërteta.
Çdo gjë me tepricë.
Hodhi celularin, ia largoi dorën, vuri të vetën te vendi ku ajo e mbante prej tridhjetë minutash, ia mblodhi buzët me lëvizje të stërvitura. Dhoma humbi përmasat reale, muret zunë të shtrembërohen, dritarja e vetme luante tangon e të marrëve…
Mëngjesi çeli si karafil në sytë e saj. Të mëdhenj, të shndritshëm. Pak tallës. Sakaq u kujtua se ashtu i kishte pasur që në fillim.
Dhe nuk i mësoi as emrin!
